Pamiętnik Marty (II). Skąd we mnie dwie natury?

Polecam rzucić okiem na moje wcześniejsze opowiadanie - Dziadek i wnuczek.
Dostałam przy nim mnóstwo uwag dotyczących m. in. interpunkcji i konstrukcji zadań. No i skwapliwie to opowiadanie poprawiłam, a także wzbogaciłam o kilka wątków - proponuję tym, którzy byli niezadowoleni z niego, jeszcze raz je "przelecieć" :)

Gdy dotarłam do klasy maturalnej, dostąpiłam do godnego pozazdroszczenia zaszczytu, by moją klasę poprowadził wybitny historyk – pan profesor Józef.

Dość szybko poznał się na mojej pasji historycznej i zainspirował mnie, bym wybrała się na studia historyczne. Wkrótce zaproponował mi również, bym przychodziła do niego na korepetycje. Twierdził, że chce się podzielić ze mną swą wiedzą, a dostrzegając mój – jak to określił - niebywale wyjątkowy talent – poprowadzi te indywidualne zajęcia zupełnie za darmo…

Zaskoczył mnie tym, ale... od początku mi imponował. Dlatego nie mogłam wprost uwierzyć, w takie szczęście.  Z nieukrywaną radością przyjęłam ofertę. Tym bardziej że imponował mi nie tylko jako belfer… lecz również jako mężczyzna… To zapewne dlatego, na zajęcia z nim przychodziłam ubrana nie jak uczennica, lecz jak młoda damulka – elegantka. Zawsze szpilki… dopasowane spódniczki… pończoszki… A także coś, czego nie mógł wiedzieć - koronkowa, seksowna bielizna.

Zabujałam się w nim. Ewidentnie i "na zabój" zabujałam. Toteż, gdy prawił mi komplementy, lądowałam w siódmym niebie. A już gdy nalekcjach, przy uczniachi uczennicach mówił: - Marto, jesteś bardzo elegancka – kraśniałam z zachwytu. 

Często wzywał mnie do tablicy, miałam wrażenie, że nie tylko po to, by posłuchać mojego głosu, ale i pooglądać sobie moje kształty. A rzeczywiście miałam już wtedy największy biust spośród dziewczyn z klasy.

Na korepetycjach zaskoczył mnie. Położyłdłoń na moim kolanie. Zadrżałam wówczas z podniecenia. Zaskoczył mnie tym. Byłam wówczas najszczęśliwszą niewiastą w miasteczku... Co ja plotę?! Na świecie! A przecież, gdy do podobnego aktu posuwali się rówieśnicy, natychmiast odpychałam ich dłonie!

Nie wiedziałam, jak się zachować, gdy tak trzymał rękę na mojej nodze. Zrazu nic nie przeszło mi przez gardło. Chciałam, żeby ta chwila trwała długo… A może nawet, żeby odważył się na coś więcej – żeby wsunął mi rękę pod spódnicę. Ale byłam pewna, że na to się nie odważy.

Podświadomie jednak, jakbym chciała go zachęcić… Próbowałam odwdzięczać się pochwałami:

- Tak mi miło przy panu… panie profesorze… tak lubię pana... pana słuchać... - prawiłam, spuszczając wzrok i łopocząc rzęsami, licząc, że pan Józef będzie wobec mnie jeszcze milszy...

Oczywiście, nie zdobyłabym się na wyznanie: "kocham pana", choć te słowa nieustannie kołatały się w mojej główce.

Nie tylko w głowie, ale także w snach. Śniło mi się to, co wydawało się, nie mogło wydarzyć się na jawie, a więc na przykład to, że wyznaję mu miłość, albo nawet, że chcę mu się oddać. Śniłam, że rozbieram się przed nim powoli, tańcząc. Że zsuwam z siebie moją najlepszą sukienkę i prężę się przed nim w samej bieliźnie. Oczywiście też swojej najlepszej... A potem? Potem rozpinam przed nim stanik... zsuwam majtki...

Stojąc przed nim naga, szepczę:

- Panie Józefie... jestem twoja... należę do pana... niech pan... mnie weźmie.

Gdy następnego dnia stawiłam się u profesora, piękny sen pamiętałam w detalach.

A mój nauczyciel, jak zawsze, był dla mnie przemiły.

- Jesteś piękna, moja panienko, jak cudny, rozwinięty kwiatuszek… - gładził mój policzek, jednocześnie, bardzo powoli, lecz dość pewnie, przesuwając dłoń z kolana na udo… Na udo w beżowej pończoszce, zakończonej koronką.

“A więc odważył się na więcej!” – Buzowały moje myśli.

Zakochałam się w nim na zabój.

Podświadomie prowokowałam go. Mówiłam, że jest przystojnym i inteligentnym mężczyzną, że na pewno zdobył wiele kobiet, bo – kokietowałam – nie wyobrażam sobie, że potrafiłabym się oprzeć takiemu mężczyźnie...

Moje prowokacje przynosiły zamierzony skutek. Profesor Józef zaczął mi prawić komplementy, że jestem kobieca, że ładnie się ubieram. Bardziej chyba jednak chciał mnie rozbierać…

Wcześniej nie spodziewałam się nawet, że może do tego dojść. Co prawda, celowo kupiłam sobie koronkowy stanik, drogi jak cholera, zawsze zakładając go, gdy szłam na spotkanie z historykiem, lecz nie przypuszczałam, że dojdzie do sytuacji, w której mój kochany pan profesor go zobaczy.

Cały czas w duchu jednak myślałam „Panie profesorze, czy pan widzi, że mam największe cycki spośród dziewczyn w mojej klasie! Boże, jak ja bym chciała, żeby pan je zobaczył!”

Miał śmiałość, powiedzieć, w pewnym momencie, że mam zgrabny biuścik… Pogładził go przez materiał bluzki i stanika… Byłam zaskoczona, taka zmieszana, ale jednocześnie niebywale wprost szczęśliwa. Nie wiedziałam jak się zachować. Z jednej strony bałam się, żeby nie pomyślał, że jestem jakaś puszczalska… ale z drugiej, nie chciałam go stopować.

Mówił przy tym:

- Marto, nie powinienem… wiem, że nie powinienem tak się zachowywać, jestem twoim nauczycielem… ale jesteś taka piękna...

- Dziękuję… – wyszeptałam cichutko.

Tak bardzo chciałam, żeby ścisnął mnie mocniej, tak jak niemal brutalnie zmacał moje cycki Krzysiek, w krzakach pod remizą, podczas wiejskiej zabawy.

- Na prawdę podobam się panu?

Wtedy dłoń profesora wsunęła się pod bluzkę, jakby badając teren, oczekując moich reakcji…

Gdy widział, że nie protestuję, objął piersi przez koronkę stanika.

Docenił jego markę.

- Dziewczyno, chwaliłem cię już za gust, ale ten biustonosz... Co za koronka, co za wykonanie! Idealny, by nosić tak śliczne, boskie piersi... Masz chyba największe w klasie? Co ja mówię - w klasie?! W szkole! Prawda? Chyba nawet bardziej obfite od większości nauczycielek.

Moja konsternacja nie pozwoliła mi wydusić z siebie jakiegokolwiek słowa. Odlatywałam. Krzyczałam w myślach - "Chwilo trwaj! Jesteś piękna!"

- A więc zna się pan na damskiej garderobie – wyszeptałam, zastanawiając się w duchu które nauczycielki zbałamucił. “Pewnie Baśkę od biologii, ona ma niemałe cycki, a może i Elkę od matematyki? Podobno zdarzało się jej puszczać...”

- Najbardziej jednak lubię to, co znajduje się pod tą garderobą – głosem zdradzającym spore podniecenie powiedział mi do ucha pan Józef. W tym momencie wysunął moje półkule z cyckonosza.

Byłam mocno stremowana, przejęta. Ale nie powstrzymywałam go.

Ależ on mi je pieścił. Żaden chłopak do tej pory, tak mi ich nie dotykał. Zresztą, jakież to tam były te moje doświadczenia... Podczas całowania się na "nibyrandkach"... czy na wiejskiej zabawie, po ciemku... No i jeszcze na wycieczce, gdy zmacał mnie ten kurdupel - Adaś...

Nauczyciel przeszedł samego siebie w pochwałach moich cycków.

- Są jak kształtne, klasyczne kopuły pewnego bajecznego kościoła, który widziałem na rycinie jakiejś księgi! Idealne!

Stwierdził, że musi im oddać hołd pocałunkiem, po czym przyssał się wręcz do sutków, jak osesek.

Boże! Jakiesz dawało mi to rozkosze! A on delektował się nimi długo - lizał, a potem nawet przygryzał.

Zastanawiałam się, czy na biuście poprzestanie… Widziałam, jak silnie jest pobudzony. Widziałam jego wybrzuszenie w spodniach... bardzo mnie to intrygowało.

Wreszcie stało się to... Z niedowierzaniem obserwowałam bajkowy moment, gdy pan Józef rozpinał spodnie, by wyłonić na wierzch swą wspaniałą męskość. Istne berło!

Właśnie takie skojarzenie przywodził mi jego kształt. Berło. Berło królewskie!

Tak też zakrzyknęłam rozegzaltowana:

- Panie profesorze! Toż to istne berło! Atrybut władcy!

Wreszcie doszło do sytuacji, że owo berło zostało osadzone w mojej dłoni! Boże, jakaż ja byłam przejęta! Oto miałam w swej dłoni męskość tak wybitnego człowieka, dla mnie niemal Boga. Profesor, ten sam, który przed chwilą, tłumaczył mi zawiłości przyczyn wybuchu Pierwszej Wojny Światowej, profesor, który wydawał takie mądre książki... teraz prężył przede mną swój maszt, gotów zanurzyć go w moich ustach… Jakże ja chciałam go całować, lizać, ssać… Pieścić ustami i językiem, byle tylko sprawić memu panu Profesorowi jak największą przyjemność…

Cały czas prężyłam swe młode, ale i tak pokaźne cycuszki, żeby mój Mistrz widział je i… miałam nadzieję – podniecał się nimi… I tak się działo, widziałam jego wzrok omiatający me cycunie…

Gdy nauczyciel chwycił mą głowę, trzymał mnie za włosy, aż drżałam z podniecenia.

A gdy zaczął ją kierować w stronę swojego "grzybka", myślałam, że zwariuję ze szczęścia…

Westchnęłam:

- Ach, panie profesorze! Nigdy jeszcze tego nie robiłam…

Pocałowałam jego czubek, jakby tym gestem chcąc wyrazić spolegliwość, gotowość do spełnienia oczekiwań.

Profesor Józef był zachwycony:

- Powiadasz... berło… o tak… o tak… a zatem, przepytam cię! Podaj mi definicję berła?!

Po tym specjalnym pocałunku dotknęłam czub językiem. Właściwie go muskałam... Niezwykle delikatnie, samym koniuszkiem języka.

- Panie profesorze… berło, to… ozdobna pałka będąca jednym z symboli władzy...

Subtelnie polizałam głowicę owegoż berła, nasłuchując coraz głośniejszych westchnień mego mistrza. Uniosłam wzrok, by patrzeć mu prosto w oczy, gdy jednocześnie, kolistymi ruchami, omiatałam kapitel buzdygana... Dostrzegłam wówczas szeroki uśmiech na twarzy mężczyzny.

- Moja panno, dalej… proszę o pełną definicję…

- Berło to symbol najwyższej władzy. Znane było jako laski osób starszych…

Wreszcie już nie czubkiem, a całym językiem wodziłam po czubie berła pana profesora. Ślizgałam się po nim coraz namiętniej, aż pan profesor zacisnął zęby.

- Motyw króla-pasterza obecny był już u Sumerów, potem symbolem władzy była maczuga z okrągłą głowicą.

Przeciągałam językiem po całej długości tejże pałki-maczugi – od dołu – do góry.

- Ten symbol przejął judaizm, a następnie chrześcijaństwo… Dało to początek pastorałowi jako symbolowi obrony „owieczek” - wiernych, a u świeckich - poddanych.

Badałam ustami jego "pastorał", połykałam je głębiej, coraz to głębiej, co raz wypuszczając, by odpowiadać na pytanie:

- U ludów pozaeuropejskich bywał obrzędowym atrybutem określającym pozycję społeczną. W Europie było zazwyczaj zwieńczone u góry okrągłą gałką - symbol świata, a u dołu…

Tu znów przerwałam wypowiedź, bo… wzięłam ową gałkę do buzi, połykając znacznie głębiej. Bardzo uważałam, by nie potraktować męskości zębami. I znów wypuszczałam…

- U dołu natomiast… berło było zakończone irysem - symbolem światła i oczyszczenia, głową orła  - w buławach rzymskich i wojskowych…

Gdy zanurzałam znów buławę do połowy, zaczęłam drażnić jego „głowę orła” koniuszkiem języka.

- Należy dodać, iż berła jako oręż były znane i stosowane w starożytności w formie metalowej maczugi z kulą wyodrębnioną poniżej wierzchołka i z drewnianym uchwytem…

Jednocześnie zaciskałam dłoń na owej broni bojowej, poruszając nią. Zaczynałam ssać jego „kulę”. Pan profesor był w siódmym niebie.

  - W wiekach średnich pełniły już raczej tylko rolę jednego z insygniów władzy...

Wzięłam owo insygnium władzy głębiej do ust, zaciskając wargi i poruszając miarowo.

- Władca mógł używać berła do ułaskawiania więźniów i skazańców…

Moja dłoń zaczęła pieścić jądra starego… Był naprawdę wniebowzięty.

- Och! Moja ty wzorowa uczennico! Twoja wiedza wykracza niezmiernie daleko poza zakres programu nie tylko szkoły, ale i studiów!

Wtedy, w podzięce za pochwałę, spróbowałam lizać językiem i ssać jednocześnie… Nie łatwe to… ale… czegóż to się nie robi, dla ulubionego pana profesora.

Pan Jóżef wyraźnie mocno się rozochocił i mimo moich zabiegów - nie wytrysnął, Jego berło nadal się prężyło i najwyraźniej chciał coś z tym faktem uczynić.

Tak bardzo chciałam się oddać ukochanemu Panu Profesorowi… A jednocześnie, z drugiej strony, chciałam zachować cnotę…

Gdy się mu z tego zwierzyłam… natychmiast znalazł wyjście, z tej wydawałoby się kłopotliwej sytuacji.

Powiedział:

- Oszczędzę w takim razie twój wianek… Ale… oprzyj się o tę kanapę… wypnij się w moją stronę, podwiń spódniczkę, ale wysoko i zsuń majteczki…

Bałam się. Mimo, że go ceniłam i ufałam mu, obawiałam się, że teraz zechce mnie oszukać… Z drugiej strony, zżerała mnie ciekawość, jak to jest - poczuć mężczyznę w sobie… poczuć jak we mnie wchodzi… jak odczuwam jego twardość…

Pan profesor nie oszukał mnie. Rzeczywiście chciał oszczędzić moją niewinność i dlatego przyłożył swoje berło do innej mojej dziurki. Naparł na nią i... z potwornie dużym trudem zaczął wchodzić we mnie... Jakże ja to odczuwałam! Ta moja dziurka okazała się być zbyt ciasna dla takiego. Ależ mnie bolało. Nie mogłam powstrzymać się, żeby nie jęczeć.

- Aaaaa… aaaaaaa!

Stawałam się coraz głośniejsza. Co zresztą panu Józefowi sprawiało chyba nie lada przyjemność.

W jego salonie wisiało olbrzymie lustro, takie na całą ścianę, więc doskonale widziałam jego wyraz twarzy i to co ze mną wyczynia. A wyczyniał wiele, oj… wiele. Podniecał się chyba widokiem moich nagich piersi, wysuniętych ze stanika, a także kompletnie nagiej cipki.

Wchodził we mnie głębiej i głębiej. Mocno czułam jaki jest twardy. Co zaskakiwało mnie, gdzy pomyślałam o jego jego wieku.

Dopytywałam się.

- Panie profesorze… a czy jeśli ja się panu tak oddałam, to czy ja dalej jestem dziewicą, czy już niestety nie?

Profesor sapał, trudząc się we mnie. Wykonywał coraz dotkliwsze pchnięcia. Dlatego z trudem wydyszał.

- Wziąłem cię. Ale dalej pozostajesz dziewicą, bo nie przebiłem ci błonki. Ale masz fizyczną cnotę… Więc jesteś fizycznie cnotką… a realnie…? Realnie to jesteś... - i tu uniósł głos - jesteś moją suczką!

Boże… dlaczego te słowa tak mnie rozpaliły? Może dlatego, że chciałam tego. Pragnęłam być "jego suczką". Dla niego mogłabym być nawet jego dziwką... Tak! Jego prywatną dziwką. Gotową na każde jego skinienie. Gotową zostać po lekcji... gotową wejść pod biurko... gotową wypiąć się przy jego biurku...

Od tej pory, zawładnęły mną dwa żywioły, już na zawsze posiadłam dwie natury.

Jedna, to „cnotki-niewydymki”, trzymającej dystans damulki - ponad wszystko ceniącą i chroniącą swą cnotę, epatującej tym, jaka to jestem porządna i niedostępna.

Druga, to zupełnie przeciwstawna natura - kuszącej, prowokującej strojem - minispódniczkami, koronką pończoch, prześwitującymi bluzkami - i szczebioczącej, naiwnej kokietki... kobiety łatwej, gotowej puszczać się na każdym kroku i niemal z każdym chłopem.

P.S.

Winnam zapewne czytelnikom informacji jaki był finał relacji z panem profesorem Józefem?

Cóż, finał nastąpił na moim biuście... i tym drogim staniku.

Aha... Już jako studentka, kilka razy odwiedziłam jeszcze mojego starego nauczyciela. Za każdym razem mnie przepytywał! I to srogo przepytywał! I to za każdym razem, gdy jednocześnie dobierał się do mnie... Pytał, co to był "żyzny półksiężyc", gdy jednocześnie zadzierał mi spódnicę. Pytał o to skąd się wzięli Sumerowie, gdy pakował swą prawicę pod mój stanik. Pytał o przyczyny zagłady cywilizacji minojskiej, gdy pakował swe berło do moich ust...

A potem? Potem już o nic nie pytał, gdy wchodził we mnie.