Wszyscy są zwierzętami (I)

Opowiadanie jest dwuczęściowe.

Jaśmin mocno, najmocniej jak umiała, pochyliła głowę. Wzrok twardo wbiła w podłogę. Deski wydawały się w tej chwili najlepszym miejscem do skupienia wzroku. Ich sęki, słoje i pęknięcia tworzyły skomplikowane wzory, przez co była szansa nie dostrzec tego, który miał niebawem wejść do szopy, w której stała jako przedostatnia w szeregu siedmiu sztuk towaru. Opuściła dłonie, starając się niczym nie przyciągać uwagi.

W stopy zrobiło się ciepło; od pięt ku palcom rozszerzała swój krąg kałuża moczu. To świeżynka zsikała się ze strachu.

W sumie czemu nie?

Zmoczyć się, by wywrzeć wrażenie, że nie panuje nad zwieraczem? Przełknęła ślinę i próbnie nacisnęła na pęcherz, ale bez efektu. Była pusta; mocz wydaliła rankiem, nie wpadłszy na pomysł, że może się przydać.

A może lepiej się zesrać? Będzie śmierdzieć, będzie brzydsza i wtedy jej nie kupią? Nie; znów by bolało, krzyczałaby albo jęczała, a to wszystko tylko przyciągnie uwagę kupca. Zresztą i szczać nie ma czym; ostatni raz jadła przedwczoraj, a i to niewiele.

Jedyna nadzieja to pozostać niezauważoną.

Usłyszawszy zbliżające się kroki, zgarbiła się jeszcze bardziej. Sabor nie szedł sam.

Sprzedano ją, gdy miała… nie wie ile lat, bo nikt nie nauczył jej liczenia. Zresztą innych rzeczy też nie. Powód był prosty – bieda. Gdy rodzice i rodzeństwo zmarli podczas zarazy, wzięła ją do siebie kuzynka ojca. Na krótko; rychło nastał głód i ciotka gładko pozbyła się zbędnej gęby. Kupiec zapłacił za nią dwadzieścia silverów i tak stała się cudzą własnością. Obiecał, że przyuczy Karię do pracy w zamtuzie, że wkrótce dziewka będzie dosyłać szanownej pani silvery, a potem reale…

Od początku nie brzmiało to przekonująco.

Przyuczanie było – właściciel gwałcił ją systematycznie. W pierwszym roku nauczyła się dwóch rzeczy: nie machać rękami i nie chwytać niczego i nikogo, póki nie nakaże. Mogła za to drzeć się i płakać, gdy wpychał w jej wnętrze swojego kutasa. Tak, to nawet było pożądane, jak jej powiedział. Najwidoczniej nie tylko jego to rajcowało, ale i innych, którym ją wkrótce zaczął wynajmować. Co do jedzenia, to było nawet gorzej niż u ciotki, więc przestała rosnąć i w tym burdelu do końca uchodziła za dziecko.

Ten koniec zaczął się rok temu, gdy książę, któremu wciąż brakowało pieniędzy, nałożył podatek od zatrudnianych małoletnich. Właściciel lupanaru policzył silvery i wyszło mu, że trzymanie Karii w jej obecnym stanie mu się nie opłaca, więc szukał sposobu, by jak najszybciej zrobić z niej kobietę. Akurat trafił się hobgoblin udający druida, który obiecał, że za cenę darmowego rżnięcia „mała będzie odtąd krwawić regularnie”. Najwyraźniej doszło do nieporozumienia, bo każdy miał na myśli co innego. W każdym razie oferta została przyjęta i hobgoblin przystąpił do zadania.

Karia zobaczywszy go, zesrała się ze strachu. Stwór zaś nie tylko jej nie zeżarł, choć wiadomo było, że ta rasa ma młode człowieki za przysmaki, ale i umowy w zasadzie dotrzymał.

W zasadzie, bo swoim nieludzko potężnym członkiem rozorał ją wewnątrz tak dokumentnie, że nie mogła przestać krwawić przez miesiąc, i to zarówno z pochwy, jak i z odbytu, bo i tam ją rozharatał. To drugie za karę, że się zesrała. Po wszystkim kazał się wylizać do czysta, więc tym razem się zrzygała. Za to zbił ją tak, że do dziś zostały jej blizny.

Interes z hobgoblinem był dla właściciela wielce niekorzystny, bo wprawdzie przy kolejnych klientach darła się znacznie głośniej i dłużej niż nawet w pierwszych miesiącach pracy, ale większości samców nie podobały się współtowarzyszące czerwone wybroczyny, stąd odmawiali zapłaty. Potem trochę się podkurowała, ale i tak każdy większy chuj powodował nawrót krwawienia, a nie wiedzieć dlaczego wybierali ją zwykle ci z największymi. Pewnie dlatego, że wciąż miała wygląd dziecka, mimo że już skończyła trzynaście lat. Przynajmniej tak jej kazał właściciel mówić.

Darła się nie tylko z klientami, ale i podczas wypróżniania. Aby ograniczyć ten ból, jadła jeszcze mniej.

Kilka miesięcy temu właściciel burdelu stwierdził, że nic z niej nie będzie, i sprzedał ją kolejnemu. Wędrowała w większej grupie skuta z jakąś starą, podobno dwudziestopięcioletnią kurwą. Nocowały w co rusz innej szopie czy piwnicy w takiej ciasnocie, że niejednokrotnie, gdy któraś popuszczała we śnie, trzy inne bywały obsikane. Raz nawet jedna z transportowanych się zesrała. A miała czym, bo w dzień przechodziły przez opuszczony sad, gdzie obżarła się jakichś podejrzanych owoców. Poszło na wszystkie. Celowo. „Dla jaj, kurwa!”, jak oświadczyła uradowana wielce swoim „dowcipem” srajka. Nadzorca nie dociekał sprawczyni, tylko wybatożył wszystkie dupy i plecy, więc te niewinne oberwały podwójnie. Nie wiadomo, czy nie gorsze było to, że akurat nie chciało padać i w tym stanie pędzone były kilka dni.

Trzeciego dnia po obsraniu smród widać zwietrzał, bo Karia poczuła nieziemsko piękny zapach.

– Co to? – spytała towarzyszkę.

– Co co? – odszczeknęła niedomyślnie. Gnano je jak zwierzęta, a zwierzęta nie myślą.

– No ten zapach – uściśliła. Nie rozumiała, dlaczego musi wyjaśniać. Wszystko było jak zawsze z wyjątkiem tego zapachu. O cóż innego miałaby pytać?

– Jaśmin kfitnie – odpowiedziała współkurwa, jakby to miało wystarczyć.

– Jaki jaśmin?

– No co, kulfa, jaśminu nie snas?

– Nie! Co to „jaśmin”?

– Kfiatki, kulfa. Białe. Na tych ksackach. – Kiwnęła głową w stronę mijanych chaszczy.

Aaaa!

– Czemu tak dziwnie mówisz? – zapytała Karia po chwili. Dotąd nie rozmawiały, bo nie było o czym, więc nie słyszała, że tamta sepleni.

– Sémbóf ni mam z psodu, to tak mófię.

– Czemu? – Piękny zapach wytrącił ją z marazmu; tajemnica piękna skłaniała do dalszego poznawania otoczenia, a najbliższym była ta skuta razem z nią.

– Fybili, bo uglysłam jednego.

– W co?

– Jak to f co? F chuja! Sa to telas mogie lobić najlepsy olal w całym świecie! – Zaśmiała się rechotliwie.

Karia nie zrozumiała.

– Co to „olal”?

– I ty w buldelu byłaś? Co to olal nie fies? Do gémby ci fkładajo i posufajo jak w pisde albo w dupe. Ni blałaś do gémby?

Aaaa! Brała nieraz, ale zwykle dymali ją w dolne otwory, bo widocznie lubili słuchać, jak się nadziera. Nie wiedziała jednak, że… No nie! Ależ jest głupia! „Olal” to po prostu oral!

Jednak ten zapach… Jaśmin… Pięknie pachnie i pięknie się nazywa. Chciałaby tak pachnieć… i tak się nazywać.

Swego smrodu na zapach nie zmieni, ale od teraz będzie się nazywać „Jaśmin”.

W nowym burdelu właściciel szybko zorientował się, że sprzedano mu podwójnie sfelerowaną kurewkę z niezdatną zarówno pizdą, jak i dupą. Poczuł się oszukany i odreagował jak wszyscy – zbił ją tak, że przez dwa tygodnie nie mogła ani leżeć, ani usiąść, ani nawet się zgiąć. „Żadna strata”, jak powiedział, bo i tak dołem nie będzie pracować. Ćwiczyła się zatem w oralu, zawsze na klęczkach, bo rany po ostatniej chłoście długo nie chciały się zabliźnić.

Niestety, nikt nie nazywał jej Jaśmin. W ogóle nikt nie zwracał się do niej po imieniu. Była „ty”, była „mała”, „ta chuda”, „nowa” i jeszcze parę takich, ale nie Jaśmin. Że zaś była niechętna, nieumiejętna i – jak mówiono – „krótka w gębie”, więc nie trwało długo, jak znów zmieniła właściciela.

Dobrze, że udało się jej nikogo nie ugryźć i zęby ocaliła.

Kupił ją Sabor. Nawet podsłuchała za ile; wyceniono ją na piętnaście silverów.

Miała wrażenie, że ciotce za nią dali więcej. Znaczyłoby to, że jest coraz mniej warta.

Znów szła gdzieś, znów skuta z jedną, nawet dość młodą, ale przekarmioną, przez co w klatce noclegowej było im ciasno.

– Jesteś ładna, dziecko – powiedziała zwalista, wgniatając ją swoimi wybujałymi cycami w pręty. A usłyszawszy od Jaśmin, że jest felerną kurwą, dodała pocieszająco: – Może ci się poszczęści i ktoś weźmie cię na służbę do domu. Ładne dzieci bogaci chętniej biorą. Jesteś mała, więc grozi ci kopalnia, w której wylądujesz za parę lat, jak się zestarzejesz i samce wszystkich gatunków się tobą znudzą. Wszystko jest lepsze niż kopalnia i wieczne ciemności. To nawet gorsze niż rzeźnia, ale takich chudzinek na rzeź nie kupują. Teraz nie myśl o niczym, to będziesz lepiej spać, dziecko.

Słowa te przyniosły odwrotny skutek – zdjęta strachem nie zasnęła do rana. Myśl o zamknięciu w ciemnościach kopalni nawracała przez całą noc. Nie wiedziała już, czego bardziej się bać: rozrywających jej otwory członków, nieustannych tortur wypróżniania, pożarcia przez jakichś ludojadów, czy wiecznych ciemności w ciasnych korytarzach podziemia.

Na następną noc wegnano je do szopy. Była wąska, ale wysoka, więc zimna. Częściowo rozkuto i puszczono w ruch cebrzyk z wodą, który później posłużył za kubeł. W szczytowej ścianie jedna deska była nadpróchniała; przez ubytek nocą będzie wiało chłodem, więc wiadomo było, że przy niej legną Jaśmin i druga słaba – zahukana wiejska świeżynka, jak nazywano świeżo pojmane. Silniejsze odsunęły się możliwie daleko od feralnej dziury.

Rano poderwał je bat. Sabor polecił jednej wynieść kubeł, potem kazał im się rozebrać, a odzież złożyć w kącie. Paroma kopnięciami uformował z ich szmat małą kupkę. Nadzorca tymczasem ustawił je co dwa kroki wzdłuż szopy, a następnie skuł wszystkie, jedną po drugiej.

– Stać mi tu prosto i ani mru mru, bo wybatożę – zagroził handlarz. – Zaraz przybędzie klient. Nie prowadzi burdelu, tylko porządne gospodarstwo, więc żadnych głupot!

Wyszedł. Wnet dał się słyszeć turkot kół wozu. Świeżynka miała szparę w ścianie zaraz za sobą, więc nachyliła się i wyjrzała, kto zacz. Zerkała przez krótką chwilę, a potem odwróciła się z wrzaskiem i płaczem.

– AAAAAaaa!!! Potwór!! Ma straszne kły! Zje nas!

Inne złamały szereg i zaczęły mówić jedna przez drugą, dopytując, co to za rasa, ale nadzorca kilkoma razami bykowca wnet przywrócił porządek i ciszę.

– Ta, która odtąd się ruszy albo piśnie, pójdzie na pożarcie jako pierwsza – zapowiedział.

Drzwi się otworzyły. Deski podłogi skrzypnęły. Zgromadzony towar na ogół zachował milczenie; pisnęła tylko ta przy drzwiach, choć dwie, w tym świeżynka, nie pohamowały jęku grozy.

– Jak już mówiłem, same najlepsze nabytki – urabiał klienta Sabor. – Jestem pewien, że kilka trafi w pański wyrafinowany gust.

Podłoga ponownie zatrzeszczała, nawet mocniej niż dotąd. Klient prowadzony przez Sabora miał bardzo ciężki krok i sam musiał być ciężki. Zatrzymali się. Jaśmin wciąż liczyła, że wybierze którąś z tych bliżej drzwi i do niej te ciężkie kroki nie dotrą. „Ostatnie będą pierwszymi” – jak podsłuchała kiedyś u jakiegoś kapłana Religii Nadziei. Teraz te słowa wzmagały lęk; była przedostatnia i co najwyżej chciała być ostatnia, a nie pierwsza czy druga.

Sabor dalej trzepał ozorem:

– Och tak, ta! Doskonałe oko! Wspaniała sztuka! Pewien farmer obiecywał mi za nią dziesięć reali, bo miał plan rozmnażać ją na mięsiwo z myślą o…

Głos, który mu przerwał, był donośny i chłodny, zdolny wyziębić wszystko w promieniu stajania, nic dziwnego więc, że zmroził krew w żyłach Jaśmin, a zapewne i handlarza.

– Więc biegnij za nim, nim się rozmyśli, bo ja nie dałbym za nią dziesięciu silverów.

Drewno podłogi znów zajęczało; klient snadź przemieszczał się wzdłuż szeregu skutych łańcuchem człowieczych samic.

– Natomiast ta… – próbował dalej Sabor. Jaśmin wyczuła w jego głosie strach, przez co i jej przerażenie wzrosło.

Głos klienta zadudnił oschle:

– Mam oko i widzę, handlarzu. Zechciej więc zamknąć gębę albo ci w tym pomogę. – Milczał chwilę. – Za tę zapłacę pięćdziesiąt. Jak się wycieli, powinna dać dobry, mleczny przychówek. Zaryzykuję.

Sabor zaoponował piskliwie:

– Pięćdziesiąt silverów?… Liczyłem na sto! To dobra sztuka! Jest młoda, ma duże wymiona, da dużo mleka…

Głos milczał chwilę.

– Jeśli rzeczywiście się wycieli i będzie wydojna, dorzucę ci dwadzieścia. Jehro, oceń sama i jak nie zobaczysz wad, dołącz ją do wozu.

Rozległy się głośne protesty i wrzaski wyciąganej, ale ścichły, kiedy drzwi za nią się zamknęły.

Zostało ich sześć.

Jaśmin poczuła wdzięczność wobec losu, który dał jej posturę dziecka. Jeśli dobrze rozumiała, klient szukał sztuk mlecznych, mięsnych i zarodowych, a do tego warunków z pewnością nie miała.

Po chwili jeszcze dwie podzieliły los poprzedniczki i przy głośnych sprzeciwach z ich strony zostały wyprowadzone na zewnątrz.

Cztery.

Dostrzegła zatrzymujące się przed nią czubki wielkich, czarnych buciorów. Zadrżała, ale nie podniosła wzroku.

Głos wysoko znad jej głowy zapytał Sabora:

– Jest garbata, że tak krzywi kark?

– Nie! Ależ skąd! Cały mój towar jest w pełni zdrowy! Nie sprzedaję kalek, utraciłbym renomę! – zareagował desperacko handlarz. Złapał Jaśmin za ramię i szarpnął. – Natychmiast się wyprostuj, bo pożałujesz! – syknął jej w ucho.

Nie, nie zmusi jej, by podniosła wzrok na potwora. Już te buciory, trzykroć większe od jej bosych stóp, były wystarczająco straszne. Najwyżej ją wychłoszcze; dla niej to nie pierwszyzna…

Nie Sabor, ale odziana w rękawicę dłoń, a właściwie jeden ogromny palec, który nacisnął spód jej podbródka, przemogła jej wolę. Głowę uniosła, ale wcześniej zacisnęła powieki, by nie spojrzeć na potwora przed sobą.

Tym razem klient powiedział wprost do niej:

– Na krowę się nie nadasz, choćby latami tuczyć. Zero tłuszczu, jak prawdziwa dzika. Wyglądasz całkiem, całkiem… – Wciąż unosił jej podbródek. – Ile za tę chudzinę?

Sabor nabrał wielki haust powietrza.

– Jak dla wielmożnego pana…

Jaśmin wzięła zamach i kopnęła na oślep, trafiając paluchem w coś twardego. Zabolało tak, że o mało się nie przewróciła.

Głos warknął albo prychnął gardłowo; trudno było ten dźwięk jednoznacznie określić.

– Ty dziwko!!! – ryknął Sabor. – Zaraz…

– Spokojnie, handlarzu!… Pytałem, ile za tę chudzinę?

Sabor miotał się między strachem a chciwością.

– Szaa… nowny panie, po tym, co… zrobiła…

– Siedemdziesiąt, i to od razu, bo mi się podoba.

– Sie…? – Handlarz przełknął ślinę.

– Dam Ci po sześćdziesiąt za każdą z tych mlecznych, osiemdziesiąt za małą i trzydzieści za zsikaną. Piętnaście reali dla równego rachunku.

– Wiedziałem, że się dogadamy – ulga w głosie Sabora była wyraźnie słyszalna. – Interesy z panem to przyjemność!

Palec przestał gnieść jej podbródek, więc na powrót pochyliła głowę. Kupiec ścisnął jej ucho, jakby karcił niesfornego dzieciaka. Zabolało.

– Gabi! Rozlicz się z naszym drogim dostawcą.

Puścił. Ktoś doszedł albo wyszedł, bo drzwi się otworzyły i potem zamknęły. Jaśmin nadal stała z zamkniętymi oczami i opuszczoną głową. Krew wracała do ucha, pulsując w nim gorącem. Świeżynka krzyknęła, szarpnąwszy łańcuchem:

– Nie zjadaj mnie!

– Gabi twierdzi, że jej się przydasz do pracy w domu. Tylko panuj nad zwieraczem, bo jak nie, to ona sama zrobi z ciebie gulasz i żadne obsranie ci nie pomoże. – Stukał palcem po ramieniu Jaśmin, jakby się zastanawiając. – Natomiast ty, chudzinko… będziesz moim nowym pupilkiem. Radzę – zobacz we mnie swoją przyszłość.

Tupiąc buciorami, wyszedł. Drzwi trzasnęły.

Łańcuch szarpnął. Jaśmin odważyła się uchylić powieki i ujrzała świeżynkę siedzącą w kałuży moczu.

– Uff… Mam szczęście… – wyjęczała z podłogi – …bo tacy jak on jedzą ludzi na przemian z owcami czy…

„Moją przyszłość” – brzmiało w uszach Jaśmin. „W nim”? – To, co mówiła zsikana, nie miało znaczenia, ale co powiedział jej nowy właściciel, już tak. „Czyli co?”

Jej wzrok padł na elfkę, która od Sabora odwróciła się ku nim. Szpiczaste uszy wystawały jej spomiędzy burzy jasnych loków. Wyglądała młodo, ale po elfach nie poznać wieku, a żyją wielekroć dłużej od ludzi.

Ostroucha posłała obu zakupionym dziewkom spojrzenie zielonych, obrysowanych czarnym barwidłem oczu. Z kluczem w ręce podeszła wolnym, rozkołysanym krokiem.

– Powiem to od razu: albo was przymuszę i będzie bolało, albo będziecie posłuszne i obejdzie się bez bólu. Jak któraś spróbuje podnieść na mnie rękę, to ją złamię. Pyskowanie, próby obrażania lub dyskutowanie ze mną nagradzam natychmiastowym ucięciem języka i skończycie jak nasze bydło; jeśli nie dacie mleka, to w garnku. Jeśli zrobicie coś niezupełnie dobrze, przymknę oko, jednak tylko raz. Jeśli chcecie ze mną żyć w zgodzie, mówcie do mnie „pani Gabi”.

Zsikana poderwała się z ziemi i wyprostowała. Elfka wsunęła klucz w otwór jej kajdan i roztwarła je. Potem stanęła przed Jaśmin. Przyglądała się jej badawczo.

– Rzeczywiście, ładna z ciebie sztuka, tylko trzeba cię odkarmić. Maść, kilka eliksirów i powinien być zadowolony. Podnieś stopę!

Jaśmin przełknęła ślinę.

– Pani Gabi, co znaczy, że mam być jego pupilkiem?

– Takim domowym zwierzątkiem. Czymś, co trzyma się dla przyjemności, a nie użyteczności. Taka będzie twoja rola w domu. Ładnie wyglądać, być miła, towarzyszyć mu w codziennym życiu.

Zdjęła żelaza i wyprowadziła obie na zewnątrz.

– Będziecie szły posłusznie za wozem, czy mam was przykuć?

Świeżynka w imieniu obu zapewniła, że pójdą grzecznie.

Przed południem dotarli do wielkiej posiadłości.

– Mam was związać w kij i polewać wodą z wiadra, czy jak rozumne istoty umyjecie się same? – zapytała.

Zgodnie odpowiedziały, że same.

Bocznym wejściem zostały wprowadzone do dużego domu. Nie tylko dom był duży, ale wszystko w nim było duże: drzwi, okna i pomieszczenia.

– Najpierw idziecie do łaźni; ubrania i strawę dostaniecie potem.

Łaźnia okazała się dużą izbą z głęboką niecką do kąpieli. Obie zostały same i zanurzyły się w ciepłej wodzie o dziwnym zapachu. Jaśmin nigdy nie kąpała się w ciepłej wodzie.

Świeżynka, która powiedziała, że nazywa się Ila, była wciąż zalękniona.

– Nie wiem, czy dam radę. Nigdy nie wyszłam z wioski dalej niż do lasu na grzyby. No i tam mnie złapali… – dorzuciła z westchnieniem. – A ty wiesz, co w takim domu się robi?

– Nie wiem. U ciotki też mieszkałam w biedzie. A potem w dwóch burdelach, a tam tylko wypnij się, weź, rusz się, szerzej… Nic więcej.

Ila, zajęta własnymi strachami, nie słuchała.

– Pewnie nie zadowolę pani Gabi! Skończę jako potrawka! Mówię ci, jest przerażający, gigantyczny – mówiła ze ściśniętym gardłem – …z długimi jak szable zębiskami wystającymi z paszczy. Jak go kopnęłaś, wyszczerzył je, jakby miał ci zaraz odgryźć głowę! Jest strrrraszny!… – Oczy jej się zaszkliły i wstrząsnął nią dreszcz. –  Chyba wolałabym dawać mleko… – Pomacała się po wymionach, ale raczej z rezygnacją. Nie były nawet średniej wielkości.

Jaśmin miała dość swoich problemów, by przejmować się cudzymi.

– Ty przynajmniej wiesz, czego od ciebie chcą. A ja? Mam być jakimś kotkiem!… Czy ja wiem…

Długoucha wróciła, przyniósłszy kosz i skrzynkę z rączką. Kazała im wyjść z wody i usiąść. Otwarła kuferek, wyjmowała z niego flaszkę za flaszką i studiowała napisy na każdej. Wreszcie wybrała jedną i otworzyła. Zawartością polała ich głowy.

– Wcierać, aż będziecie mieć suche dłonie.

Płyn dziwnie łaskotał skórę. Ila wykonała polecenie natychmiast, a Jaśmin dopiero zobaczywszy podniesioną rękę elfki, która już brała zamach, by zdzielić ociągającą się.

Cel zrozumiała, spojrzawszy na Ilę. Jej czupryna wręcz piła driakiew. Niczym rośliny potraktowane druidzką magią płowe włosy towarzyszki rosły i wnet sięgnęły karku, by po chwili go zasłonić.

Ila wydawała się zachwycona.

Jaśmin nie miała długich włosów od lat. Nie wiedzieć czemu wielu je szarpało lub wyrywało dla zabawy, zanim ją zgwałcili lub potem, więc sama je obcinała, gdy tylko udało się jej dorwać do noża. Ostatnio całej partii towaru ostrzygł je Sabor ze względu na wszy.

Dotykała swojej głowy, również odkrywając tam gęste, puszyste kędziory. Pochwyciła ich grube, brązowe pukle, przerzuciła na piersi i przytuliła jak odnalezionych przyjaciół. Wiele lat ich nie widziała. Były dłuższe niż u blondynki; najwyraźniej zostały obficiej polane.

Gabi wyjęła z kuferka słój z czymś zielonym i gęstym.

– Jeszcze się nie cieszcie, dopiero zaczynamy. Tym macie się wysmarować. Dokładnie, całe ciało; najlepiej jedna drugą. I mówiąc całe ciało, mam na myśli również tam między nogami. Jeśli którejś to nie pasuje, to ja to zrobię, tyle że mało subtelnie.

Znów Ila pierwsza ruszyła wykonać polecenie i nabrawszy na palce dużą ilość mazidła, zaczęła je wcierać wpierw w twarz Jaśmin, a potem w każdy zakamarek ciała. Pokrywała je smarowidłem dokładnie, co rusz nabierając pecyny zielonej papki na obie dłonie, obchodząc Jaśmin dookoła i maszcząc skrupulatnie. Na końcu podeszwy.

W przeciwieństwie do specyfiku na porost włosów ta maź parzyła. Gdy Ila smarowała najbardziej wrażliwe części ciała – sutki, pachy czy krocze – Jaśmin zaciskała usta, by nie jęczeć. Czuła się jak opalana ogniem.

Po wszystkim wydała westchnienie ulgi i odwdzięczyła się Ili tym samym. Skutki smarowania szybko stawały się widoczne. Blizny i otarcia znikały, kurzajka została wchłonięta bez śladu, a cera stała się gładka i jędrna. Jaśmin zobaczywszy to, nabrała więcej mazi na palce i wsadziła je sobie głęboko w odbyt. Gdy palące gorąco zaatakowało ją w samym środku, podskoczyła i wrzasnęła, jednak cierpienie trwało tylko chwilę; krótszą niż podczas szczania. Od roku czuła tam ból cały czas, nawet nie zawsze zdając sobie sprawę z jego ciągłej obecności. Aż do teraz, bo właśnie znikł. Zapracowała mięśniami zwieracza… Tak, nie czuje… Powzięła przekonanie, że naprawa się dokonała. Nabrała więc maści ponownie i krzepiona wiarą w jej cudowną moc i nadzieją na taki sam efekt wsadziła sobie zielone palce w cipę. Obyło się bez podskoku, choć jęczała głośno przez cały czas rozsmarowywania magicznego specyfiku po wnętrzu.

Gabi bez słowa przyglądająca się wszystkiemu z zadowoleniem skinęła głową. Podała Jaśmin odkorkowaną butelkę z różową, błyszczącą zawartością.

– Wypij do dna. Przywyknij do smaku; będziesz to pijać często.

Powąchała. Nozdrza wciągnęły słodki, niemal gryzący zapach. Spojrzała na elfkę. Otworzyła usta, by zapytać, co to jest, ale wtedy Ila chwyciła rękę i brutalnie wlała jej płyn do buzi. Wyraźnie chciała się podlizać nowej szefowej.

 Ciecz smakowała tak, jak pachniała. Dziwnie, słodko… Lepiła się do języka oraz podniebienia, niemal ją dławiąc. Poczuła, jak zalewa ją szczypiący mróz. Rozkaszlała się, posyłając wściekłe spojrzenia w stronę Ili.

Elfka wyjęła z jej dłoni pustą flaszkę.

– Co to, kurwa, było? – Jaśmin wykrztusiła z siebie niepewne pytanie, po czym skrupulatnie się poprawiła: – Pani Gabi, co to było?

– Czuj się wyróżniona. Wiele potrafiłoby zabić, by dostać choć łyk tego eliksiru, a ty będziesz go pić butelkami. Dzięki temu nawet za dwadzieścia lub i czterdzieści lat wciąż będziesz wyglądała młodo jak teraz. Wygląd to jedyna twoja wartość, więc warto zachować go jak najdłużej. No i pożegnaj się z krwią miesięczną.

Oby – pomyślała Jaśmin. Przypomniał się jej hobgoblin, który obiecywał coś wręcz przeciwnego. Wzdrygnęła się. Wiadomo, co z tego wyszło. A dwadzieścia, czterdzieści? To chyba duże liczby? Właśnie obiecano jej długie życie. Bez krwawienia!

Gabi wydała Ili prosty strój do prac domowych; podobny do tego, jaki sama nosiła. Wdziawszy go, świeżynka sprawiała wrażenie, że jakby postawić ją gdzieś z boku, nikt nie zwróciłby na nią uwagi.

Strój Jaśmin oznaczał, że będzie w tym domu czymś więcej. Miła w dotyku sukienka oraz długi sweter – kardigan, jak go nazwała elfka – z barwionej na czerwono puchatej wełny wyglądały na bardzo drogie. Nigdy dotąd nie miała na sobie niczego równie pięknego i kosztownego. Ba! – nigdy niczego podobnego nie widziała! Kardigan miał kaptur.

– Butów nie dostaniesz. Tak zadecydował – wyjaśniła Gabi. – Zawsze masz chodzić boso.

Przyjęła to obojętnie. Nigdy nie miała butów i nigdy o nich nie myślała. Chodzenie boso było dla niej oczywiste. „Choć teraz może być trudniej” – pomyślała. Zielona maść usunęła z jej podeszew całą zrogowaciałą skórę, więc poczuje każdy kamyczek.

We trzy przeszły do kuchni. Tu Ila dostała miskę gęstej zupy, a przed Jaśmin elfka postawiła porcelanowy talerz z ziemniakami, ale jakimiś słodszymi niż te, które jadała kiedyś, z nieznaną, zieloną rośliną i kawałkiem mięsa. Przyjrzała się mu nieufnie, ale wyglądał na kurze udko. Zamiast łyżki dostała nieznane narzędzie przypominające widełki. Nawet wygodne.

Wygłodniała i karmiona dotąd śmierdzącymi odpadkami albo i nawet nie, pochłonęła wszystko i wyssała każdą kosteczkę, a potem wylizała talerz.

Nie bała się. Wierzyła, że koniec z bolesnym szczaniem. Może jeść, ile tylko dadzą.

Po posiłku Gabi kazała jej umyć ręce i buzię i poprowadziła na piętro. Zatrzymały się przed drzwiami na końcu wyłożonego ciemnym drewnem korytarza. Obróciła się ku Jaśmin i dokonała ostatniej oceny. Pośliniła koniuszek palca i usunęła jakąś plamkę z twarzy dziewczyny.

– Spamiętaj moją radę – powiedziała. – Bądź grzeczna, wyglądaj ładnie i słuchaj, kiedy mówi, a nic złego cię nie spotka.

Jaśmin niezupełnie zrozumiała, bo myślała o tym, co czy raczej kogo zastanie za drzwiami. Potwora! Giganta z zębiskami jak szable! Nie była na to gotowa. Opuściła głowę i wbiła spojrzenie w palce stóp. Usłyszała pukanie i drzwi się otwarły, nie ośmieliła się jednak unieść wzroku.

Elfka oświadczyła:

– Pozwoliłam sobie ją przyprowadzić.

Nowy właściciel Jaśmin odpowiedział z wnętrza:

– Tak, niech wejdzie. Mam tu dla niej kojec. Czy posiłek jej smakował?

– Jadła, aż jej się uszy trzęsły. Aha, Jehra mówiła, że jeszcze w tym tygodniu pokryją nowe mleczne i pytała, czy może liczyć na pierwsze człowieczko.

– Oczywiście, należy jej się zgodnie z kontraktem. Ciekaw jestem, jak spiszą się te trzy dzisiejsze… Mam podejść po ciebie, chudzinko, czy sama zechcesz wejść?

Jaśmin niepewnie postąpiła kilka kroków. Przeszła przez otwarte drzwi, a te zamknęły się za nią. W zasadzie weszła, by przyjrzeć się podłodze. Nie miała pęknięć i pokrywały ją ładne wzory z drewna różnych kolorów. Była znacznie ciekawsza niż ta w szopie.

Nie zdobyła się na odwagę, by na niego spojrzeć, a co dopiero podejść ku niemu. Była głodzona, bita i gwałcona, ale potworów los jej oszczędził. No, może tylko z tym hobgoblinem… To było zdecydowanie jej najgorsze doświadczenie. Ale on był mniejszy nawet od niej, a ten tutaj… „Gigantyczny z zębami jak szable” – brzmiało w jej głowie. „Szczerzył je, jakby miał ci odgryźć głowę”, mówiła o nim Ila. Strach ją paraliżował. Wróciła do pomysłu, by popuścić pod siebie, by ją stąd wyrzucono; dokądkolwiek, byle daleko od niego.

Ale i tego się bała…

Coś szurnęło i usłyszała i ten sam ciężki krok, co w szopie handlarza. Czubki butów znów pojawiły się w kręgu jej wzroku.

– Twój gatunek ma dziwny lęk przed moim – powiedział. – Człowieki strzelają do mnie z dymiących rur, ale nadal się boją. I ty drżysz przede mną. Prawda, chudzinko?

– Nie jestem Chudzinka – wykrztusiła płaczliwie. – …tylko Jaśmin.

Głos mruknął w aprobacie.

– Ładnie. Mam tak na ciebie mówić?

– Chudzinka brzmi, jakby miał mnie pan podtuczyć i zjeść…

– Dobrze, od teraz będę mówił na ciebie Jaśmin. Przygotowałem ci miejsce do odpoczywania, kiedy będziemy tu przesiadywać. Masz, jak widzę, kaptur; jest też koc, więc będziesz mogła się nimi cała zasłonić, by mnie nie widzieć, jeśli nie chcesz. Jak skończę z rachunkami, to pójdziemy na spacer. Pokażę ci, gdzie będziesz żyć.

Położył ciężką rękę między jej łopatkami i pchnięciem zmusił do zrobienia kilku kroków. Zatrzymali się przed płaskim, owalnym koszem wyłożonym beżowym kocem. Siłą skłonił ją do zajęcia w nim miejsca. Zamknęła oczy, dla pewności okryła je kapturem. Otulił ją pledem.

– To będzie twój azyl. Kiedy będziesz tutaj, nikt nie będzie ci zawracać głowy, chyba że będzie pora na posiłek. Ty zdecydujesz, kiedy wyjść.

Zwinęła się w kłębek. Głowę położyła na czerwonej poduszce z wyszywanymi złotą nicią kwiatami. To było coś różnego od zimnych kamieni, twardej, gołej ziemi, zapluskwionych wyrek i ciągnącego po plecach chłodu szop i klatek, gdzie dotąd nocowała. Czuła, jak ogarnia ją błogość.

Dopóki go nie widzi, nie jest potworem.

Ułożyła się wygodnie, dla pewności naciągnęła na głowę koc i zasnęła.