Zazdrość

Aż chciałoby się takie wyznanie skierowane do siebie przeczytać. 🙂

Przeczytać takie wyznanie,
Na pewno sprawa to miła!
Rodzi się jednak pytanie,
Co byś z tym faktem zrobiła?

Pewnego październikowego dnia spacerowałam leśnym duktem. Na jego skraju, na tle ciemnych świerków i sosen jaśniał biały pień brzozy. W jej żółtych drobnych listkach poruszanych delikatnym powiewem wiatru, bawiły się w berka nieśmiałe jesienne promienie słońca. Zachęcona ich wesołą zabawą podeszłam bliżej i zatrzymałam się. Pod brzozą oparty o jej pień ktoś siedział.
Może to skrzat leśny – pomyślałam z lekką obawą. Ciekawość skłoniła mnie, aby podejść kilka kroków bliżej. Obok drzewa siedział człowiek – mężczyzna. W dłoniach trzymał telefon i coś pisał.
Już miałam go minąć i pójść dalej, kiedy podniósł głowę, uśmiechnął się do mnie i powiedział:
– Usiądź obok, a ja napiszę dla ciebie wiersz i zaczął...
Tyle słów w myślach wypowiedzianych
Z pożądania jak i z namiętności!
W sercu pragnień głęboko skrywanych,
Zakazanej do Ciebie miłości!

Tu chwilę się zastanowił, a potem czytał dalej.
Słuchałam, oczy mi skrzyły, policzki pokrył rumieniec. Wyobraźnia zaczęła działać, podsuwając erotyczne obrazy. W środku mnie, jakby ktoś ogień rozpalił, serce przyśpieszyło, a tchu zaczynało brakować.
Na koniec padły słowa:
A po wszystkim w ramiona wtuleni,
Zatopieni w swych oczu głębinie!
W namiętności kochanków spełnieni,
Bez słów zbędnych o karze i winie!

Emocje pomału się wyciszały, kołatanie serca ustało, spokojny oddech powrócił.
– Dziękuję. To było miłe. – Tyle zdołałam powiedzieć.